6/25/2018

Cykl Jane Eyre- {01} -1- Wyszeptane kołysanki


Motto; ~ Każdy Twój wyrok przyjmę twardy,
przed mocą Twoją się ukorzę.
Ale chroń mnie, Panie, od pogardy,
przed nienawiścią strzeż mnie, Boże.~  Natan Tenenbaum






ROZDZIAŁ 1 LIST ZNIKĄD




 

  Życie bywa igraszką wartą starań. W przypadku czteroletniej Liesel Rochester sprawdzało się to niezwykle dokładnie. Przykucnęła na środkowym stopniu schodów, obserwując rozgardiasz w hallu. Wynajęci pracownicy szykowali tradycyjny bal. Odbywał się zazwyczaj w połowie marca.  Goście nadchodzili zewsząd, bowiem masywne drzwi główne otwarto na oścież. Po krótkich, hałaśliwych powitaniach większość przeszła do rzęsiście oświetlonego pokoju w pobliżu wejścia. Nikt z przybyłych nie przywiązywał wagi do obecności dziecka w tym domu.  Ze swoimi rdzawoczerwonymi włosami i szarozielonymi oczami przypominała płochliwego liska, szukającego wolnej przestrzeni. Dlatego używała głównie wyobraźni. Goniąc za Białym Królikiem uciekała przed niezrozumiałą rzeczywistością...
❦❦
W salonie panował spory ruch. Elegancko ubrani dżentelmeni w towarzystwie partnerek korzystali z możliwości zabawy. Długie stoły zastawiono apetycznymi potrawami, zadbano o najmniejszy detal. W cichym kącie stał osamotniony brunet.  Odwrócił się, dopiero pod wpływem lekkiego dotknięcia na ramieniu.
— Dałabym szylinga, żeby wiedzieć, o czym myślisz — zabrzmiał cichy, melodyjny szept.
— To bezwartościowe głupstwa, Łucjo, lepiej wracaj do Jane — odparł uprzejmie, acz z lekką nutą goryczy.
— Prawie ci uwierzyłam, szanowny panie, dobrze udajesz.
Właściciel posiadłości obdarzył długoletnią przyjaciółkę roztargnionym uśmiechem.
— Dostałem propozycję wyjazdu do Azji — zakomunikował zwięźle. W Tybecie odkryto kopalnię soli himalajskiej.
— Otóż właśnie idealny pretekst do poznania wnuczki z dziadkiem, gdzie dokładnie trzymasz ten list?
Łucja Burns* zacmokała. Ilekroć odwiedzała Evans York przywoływała z pamięci staroangielską baśń. O mężnym szewcu, niosącym światełko zapalone w Ziemi Świętej, aż do pustkowia zdziczałych kanibali. Podobna determinacja podtrzymywała nikły ognik, który znała...
❦❦
Echo odbytej rozmowy długo mąciło wieczorny spokój. Gdyby zapytano trzydziestoczterolatka o sedno konfliktu w dziejach zasłużonych pokoleń własnego rodu, raczej nie udzieliłby konkretnych wyjaśnień.  Lekki szelest za bogato haftowanymi zasłonami sprawił, że powrócił do rzeczywistości. Rozchylił je, odnajdując drobną postać skuloną na popielatej wykładzinie.  Nieoczekiwanie przeżył seans wspomnieniowy, tonąc w drgającej czasoprzestrzeni:

 Tętent końskich kopyt spłoszył bażanta, spacerującego między łodygami ostrokosej trawy. Rozsianej bujnie po terenie szwedzkiej posiadłości. Młodzieńcy przybyli tutaj, zaledwie przed paroma minutami zerknęli po sobie porozumiewawczo. Posępne brunatne mury odstraszał ubogą ludność, uzależnioną od możnowładcy, czyli ojca poważniejszego z owej dwójki. Jedynie bardziej krnąbrni niedorostkowie kradli jabłka, klucząc chyłkiem ku drzewom.  Zmuszeni przez głód ryzykowali, nawet chłostę albo o wiele gorsze katusze.
— Najchętniej uciekłbym daleko stąd, Ryszardzie — wymamrotał z ociąganiem starszy chłopak.
— Przypuszczam, że twój ojciec ustąpi — rzucił pocieszająco nagabnięty.
— Na pewno wymyśli warunki niemożliwe do spełnienia albo zacznie szydzić.  Bezinteresowna pomoc jakieś nędzarce, akurat!
— Kochasz ją, to wystarczający argument, prawda?
— Tak, ażby wydziedziczyć, co uczyni błyskawicznie.
Zgodnie przerwali rozważania, dosiadając ponownie wierzchowców.  Pokonywali znaną trasę w szaleńczym galopie. Spod lasu dobiegała wielogłosowa recytacja:


*(…) Ej, Tomie Bombadilu, Bombadilu Tomie!
Na wierzbę , bądź na rzekę, 
na ogień oraz płomień!
Na słońce czy na gwiazdy, 
posłuchaj, sąsiedzie,
i przybądź zaraz, Tomie, gdyż jesteśmy w biedzie!


Tuż przed sobą jeźdźcy zauważyli młodziutką dziewczynę, sprawującą opiekę nad podopiecznymi zakonnego sierocińca.  Dick Mason usiłował ukryć rozbawienie, jednak psotna cząstka duszy zwyciężyła.
— Cóż, krasnoludki nawiedził śmiertelników, baczność! — przykazał, zdejmując równocześnie kapelusz.
— Jeszcze nie znasz czarów, buntowniku — odparła filuternie przewodniczka gromady.
— Racja, klonowa panienko, posiadasz talizman umożliwiający dogłębne poznanie tajnych mocy?
— Chcecie podjąć ryzyko, bo powrót może być niemożliwy — ostrzegła uczciwie.
— Poniesiemy wszelkie konsekwencje, panno Eyre.
Szli za barwnym orszakiem. Konie puścili wolno jako  że należały do dzikiej kotliny pod urwiskiem, choć  zostały  praktycznie całkowicie oswojone. Teraz kierowali, tylko zmysłami, ufając nawet cieniom w nieznanej przyszłości.  Taką naukę otrzymali u kresu szlaku, z którego dobrowolnie rezygnowali...

Słownik pojęć i terminów
-------------------------------------
1 →  Oryginalnie imię bohaterki brzmiało, jak pamiętacie inaczej. Zmiany wprowadziłam po przeczytaniu „Opowieści z Narni.”  Wyjaśnienia przekażę Czytelnikom stopniowo. 
2 → Dość luźny cytat zaczerpnięty ze znanej sagi o hobitach. Przełożyła Maria Skibniewska. Jakoś pasowało do klimatu pierwszej ukazanej tutaj retrospekcji. Wspomnienia okażą się ważną częścią fabuły obmyślanej właściwie na bieżąco.



1 komentarz:

Marzycielka pisze...

Witaj, to ja, Marzycielka! Wreszcie tutaj dotarłam :)
Przyznam, że to ciekawy pomysł inspiracji Jane Eyre. Nie do końca jestem pewna, co planowałaś z tą historią zrobić. Czy to będzie tak luźno powiązane z oryginałem, a sama przedstawisz własną wersję wydarzeń?
Na razie ujęła mnie magia zawarta w tekście i opisy szczegółów, nawiązujących do tamtych czasów. Podobała mi się także wymiana zdań pomiędzy Dickiem a panną Eyre.
"Ze swoimi rdzawoczerwonymi włosami i szarozielonymi oczami przypominała płochliwego liska, szukającego wolnej przestrzeni." - urocze porównanie :3
Cokolwiek zamierzasz dalej ze swoją twórczością, życzę Ci powodzenia, kochana :D